Born in Athens, Aggeliki Simeonidi studied drawing and colour with the sculptures T.Maniatako and N.Stefo. She studied Fine Arts at the Aristotle University of Thessaloniki (1994-1999). She studied painting with M.Theofilaktopoulos, etching with X.Sahinis and history of art with the famous historian E.Mavromatis .
From 1999 is a painting teacher and member of the International Association of Art. Ιn 2010 she lived in Doha, the capital of Qatar, where she was teaching art lessons at the Qatar Foundation.From 2018 she teaches painting at her own kids art workhop Onthecanvas.
Group Exhibitions
2004 Young Artists -Melina Merkouri Art Gallery -Hydra
2005 Small painting exhibition-Art Epaskt -Athens
2005 3rd International festival of Art Contemporary Art center OMMA, Chania-Crete
2005 Young Etchers A.Tassos -House of Cyprous -Athens, Fine Art School-Kalamata
2006 Young Etchers fine arts Co-op A.Tassos ,Municipality Gallery -Larissa, Giorgio de Chirico Art center -Volos, Evagora Laniti art center -Limassol
2006 Dia-roes 9th festival young artists -Syntagma Station Gallery
2006 Young Artist Exhibition-Greek Association of Fine Arts
2006 International Summer Exhibition, Museaum of the Americas -Doral, Miami
2006 Municipal Gallery Psichikou-Auction of works of art
2007 Little escapes – ENIGMA Gallery -Kifisia
2008 Image-Space -Active, Tehnopolis -Athens
2009 Litlle Treasures, BONICOS Gallery- Athens
2011 SURPRISE 3, Technopolis-Athens
2017 Heritage@rt, International watercolor exhibition, Vredeburg Museum, Yogyakarta, Indonesia
2018 Ascension, Soul Food, Τinos
2020 20/20 High Vision, ArtZone42, Athens
2021 Universal flux, ArtZone42, Athens
Solo Exhibitions
2011 KARYBU Art place, Tinos
2014 Prime Places, Gallery Ersi
2015 Mysterious paths, Wonderland books etc., Athens
2016 Forms[in]places, Pelias Life in balance, Tinos
2017 Pigeon Houses, Pelias Life in balance, Tinos
2017 Prime places, COCO MAT, Palaio Faliro, Athens
2018 Prime places, COCO MAT, Chalandri
2018 Prime places, COCO MAT, Syros
2019 With wind and ink, Μanifactura gallery, Τinos
2023 Gold pavements , Tsantilis art gallery, Kolonaki , Athens
My Prime Places: Λίγα λόγια για τη ζωγραφική της Αγγελικής Συμεωνίδη
Γνώρισα την Αγγελική Συμεωνίδη όταν φοιτούσε στο δημοφιλές τότε, τη δεκαετία του 1990, εργαστήριο του Μάκη Θεοφυλακτόπουλου, αξιόλογου δασκάλου για δεκαεπτά ολόκληρα χρόνια (1988-2005), στη Σχολή Καλών Τεχνών στο Α.Π.Θ.
Το χρονικό διάστημα μετά τη Σχολή μοίραζε το χρόνο της μεταξύ Αθήνας και Τήνου, όπου αφιερώθηκε στη δημιουργία του γνωστού ξενώνα «Anemos», σ’ έναν ήσυχο λόφο λίγα μόλις χιλιόμετρα από τη Χώρα. Με ακαταπόνητη φροντίδα αφοσιώθηκε στην απέριττη διακόσμηση των διαμερισμάτων του συγκροτήματος, που συνδυάζουν την παραδοσιακή αρχιτεκτονική με όλες τις σύγχρονες αισθητικές τάσεις, και με ασίγαστο μεράκι έχει αναλάβει έκτοτε τη λειτουργία της μικρής επιχείρησης που ανήκει στην οικογένειά της.
Εκεί, στο νησί του Αιόλου, τα ζεστά ελληνικά καλοκαίρια, διεξοδικά παρατήρησε, όπως η ίδια αναφέρει, τον ιδιαίτερο τρόπο που το εκτυφλωτικό κυκλαδίτικο φως λούζει την άγρια ομορφιά του νησιού, τοπίο που συνδυάζει το ορεινό με το πεδινό, το βουνό με τη θάλασσα, το άγονο με το γόνιμο. Αυτή η εμπειρία υπήρξε καταλυτική κι επηρέασε σε μεγάλο βαθμό τα αφαιρετικά έργα – τοπία που αποφάσισε να παρουσιάσει στο Αθηναϊκό κοινό και τα οποία αποτελούν δημιουργίες των τελευταίων κυρίως ετών.
Η δουλειά αυτή προέκυψε από μια σειρά ασπρόμαυρων φωτογραφιών που η ίδια επιμελήθηκε, κοντινά πλάνα πεζοδρομίων, με τις τσιμεντένιες πλάκες ραγισμένες σε σημεία και φαγωμένες απ’ την αμείλικτη φθορά του χρόνου. Στο συμπαγές τσιμέντο, εκτεθειμένο τόσο στις αέναες εναλλαγές των εποχών, όσο και στα βιαστικά βήματα των περαστικών, οι αλλοιώσεις της ύλης αποτυπώνονται ξεκάθαρα στις χαραγματιές, στις βαθιές ρυτίδες που διαπερνούν την επιφάνεια απ’ άκρη σ’ άκρη, καθώς και στα μικρά οβάλ σημάδια, που σα νεκρό δέρμα μοιάζουν έτοιμα ν’ αποκολληθούν απ’ την ταλαιπωρημένη επιδερμίδα.
Με οδηγό αυτές τις φωτογραφίες δημιούργησε αρχικά μια σειρά από μικρά χαρακτικά, στα οποία ουσιαστικά προσπάθησε ν’ αναπαραστήσει την εντύπωση των αφηρημένων γραμμών, την αυθαίρετη διάβρωση της τσιμεντένιας ύλης, χαράσσοντας προσεκτικά την πλάκα της οξυγραφίας σε στάδια, επιδιώκοντας το αναγκαίο βάθος των χαράξεων, και ανατυπώνοντας τις δοκιμές με το παχύρευστο μελάνι στο ειδικό, απορροφητικό χαρτί.
Στη συνέχεια προσπάθησε να μεταφέρει την αίσθηση αυτή στον καμβά, αλλά το αποτέλεσμα, μετά από επίμονους πειραματισμούς, δεν ήταν το προσδοκώμενο. Έτσι, όπως η ίδια διηγείται, έχοντας ασχοληθεί με τη διακόσμηση εσωτερικών χώρων, αποφάσισε να ζωγραφίσει πάνω σε κατασκευασμένο ξύλο mdf, υλικό που χρησιμοποιείται συχνά στην τέχνη της επιπλοποιίας και σε διακοσμητικές εφαρμογές.
Με τα κοφτερά κοπίδια της χαρακτικής, τα λεγόμενα σκαρπέλα της ξυλογραφίας, μιμήθηκε τις ευαίσθητες χαράξεις του χρόνου στις τσιμεντένιες πλάκες του δρόμου, υπακούοντας ένα σχέδιο που σταδιακά, έπειτα από επίμοχθες επαναλήψεις, αυτονομήθηκε σε μεγάλο βαθμό, απόχτησε τη δική του υπόσταση, προσδίδοντας στα παραγόμενα σχήματα μια νέα, ενδιαφέρουσα πλοκή.
Έχοντας διδαχθεί την ιστορική εξέλιξη της αφαιρετικής τέχνης στον 20ο αιώνα, αισθάνθηκε πως οι αισθητικές της αναζητήσεις φανέρωναν κάποιες συγγένειες με τη μεταπολεμική αφαίρεση της σχολής του Παρισιού, την αφαιρετική τάση καλλιτεχνών που κινήθηκαν στον κύκλο του Roger Bissiere (1888-1964), όπως o Jean Bazaine (1904-1975) ή ο Alfred Manessier (1911-1993), ζωγράφοι που ακολούθησαν πολλά διαφορετικά στυλ αλλά είχαν πάντοτε ως κοινό παρονομαστή το λυρικό χρώμα και μια ελεύθερη αλλά ελεγχόμενη δομή, με αναφορές σε τοπία του φωβισμού.
Από τη μελέτη αυτών των «Νέων ζωγράφων της γαλλικής παράδοσης» όπως ονομάσθηκαν, προέκυψε τόσο η νατουραλιστική χρωματική της γκάμα όσο και το ενδιαφέρον της για το πρόβλημα της σχέσης μεταξύ φύσης και αφαίρεσης.
Το περίκλειστο σχήμα της χρωματικής φόρμας της Α.Σ., περιχαρακωμένο στα όρια του μαύρου περιγράμματος, σκαμμένου κυριολεκτικά στο σώμα του ξύλου, προσέδωσε στα έργα την αίσθηση πως έχουν παραχθεί από το χέρι ενός τεχνίτη βιτρό.
Οι έντονες αντιπαραθέσεις στη φωτεινότητα των καθαρών χρωμάτων, η βίαιη γειτνίαση των συμπληρωματικών αλλά και η ευαίσθητη συναρμογή γειτονικών αποχρώσεων, δημιουργούν μια ιδιάζουσα αρμονία που γεννά πολλές φορές την αίσθηση πως τα έργα της Α. Σ. έχουν προσχεδιασθεί στην οθόνη του υπολογιστή με τη βοήθεια του Photoshop, ενώ δεν είναι λίγες οι μορφοπλαστικές ενδείξεις που οδηγούν στο συμπέρασμα πως τα έργα σχοινοβατούν στα όρια του διακοσμητικού, τείνουν με άλλα λόγια ν’ αποτελέσουν το σχεδιαστικό πρότυπο για το μοτίβο που θα μπορούσε επιτυχημένα να χρησιμοποιηθεί σε μια σύγχρονη ταπετσαρία, ένα ύφασμα για μοντέρνο καναπέ, ή ακόμη και ως γραφίστικη αφορμή για ένα ευφάνταστο γεωμετρικό pattern που θα μπορούσε να λειτουργήσει ως screen saver στην οθόνη του ηλεκτρονικού μας υπολογιστή.
Εν κατακλείδι, οι δροσερές χρωματικές αρμονίες των έργων της Α.Σ., μολονότι κυοφορούν εκλεκτικές συνάφειες με διακοσμητικά μοτίβα του μοντερνισμού, διατηρούν μια κοριτσίστικη αθωότητα και μια δυναμική αφέλεια, αρετές ικανές να σε παγιδεύσουν στα πολύχρωμα δίχτυα τους, και καταφέρνουν ως ένα βαθμό να μεταπλάσουν τα μορφολογικά σημεία του αρχετύπου, τα ραγίσματα δηλαδή στις τσιμεντένιες πλάκες των πεζοδρομίων, σε μια νέα, αυτόνομη και αυτό-αναφερόμενη οντότητα, ελκυστική, παιγνιδιάρικη, ξέγνοιαστη, ναΐφ, οπτικά απαλή και ξεκούραστη στο νοθευμένο και απαυδισμένο μάτι του σύγχρονου θεατή, πολιορκημένο από τις μύριες πολύχρωμες και πρισματικές διαδικτυακές εικόνες-λήψεις.
Χρήστος Π. Μιχαλόπουλος
Ιστορικός Τέχνης